22 Ağustos 2009 Cumartesi
Sürekli bir şeyler unutuyorum bu günlerde. Bazıları önemli, bazıları önemsiz şeyler ama unutmayı sevmiyorum. İçinde sevdiklerime dair ufacık bir ayrıntı varsa eğer, unutmak istemiyorum! Kendime küçük şeylerden kocaman mutluluklar yaratmaya çalıştığımdan hep...
Sanırım vazgeçmek üzereyim çabalamaktan. İçimde bir veda burukluğu, burnumda özlemenin hırçın kokusu peydah oldu bile, ne garip. Başlamayan bir bitişe hazır olur mu insan? Hele de düşünemezken?
O değil de, neden olmasın?