hwinore

Bahar gelince daha mutlu, neşeli, hareketli olması beklenir ya insanın; her işim gibi bu da ters. Kendimi öyle yorgun, bitkin ve uyuşuk hissediyorum ki! Üstüme çığ düşmüş, kalkamamışım daha...

Çiçekler açılıyor, ben kapanmak istiyorum içime. Küçükken annemin bacaklarına dolanıp, kafamı eğince görünmediğimi sandığım o günlere dönmek istiyorum. Gerçekten nefes alabilene dek öylece uzanıp tavana bakmak istiyorum. Susmak istiyorum, durmak istiyorum. Sadece olmak istiyorum...

Bir gün, ucuna tünediğim koltukta uyandığımda, güneşi tembel tembel yüzümde gezinirken, tertemiz bir umudu da içimde peydah olmuşken bulmak istiyorum. Mutlu olduğumu bilmeme rağmen mutsuz şeyler yazmayı bir kenara bırakıp, kötü bir şey olacak hissinden kurtulmak istiyorum...

Bir gün, hayatımda sadece bir gün; birine gerçekten güvenebilmek, açılabilmek, korkmadan sarılabilmek istiyorum...

Bir bahar, doğduğum gün ağladığım kadar ağlayıp, sonra hep gülmek istiyorum. Bahar, bir tek doğaya değil, kalbime de gelsin n'olur?!
Belki çok şey istiyorum kendimce, belki saçma düşününce ama ne imkansız diye bir şey var, ne de düşündüğün her şey mantıklı ömrünce...