hwinore

"Güneşte herkes kendi gölgesini görür." diyor kitapta. Peki o aydınlık nasıl sağlanır tutulmalarla yozlaşmış bir zamanda? Işık değil, yanılsamalar artık güneş dediğimiz...

Körse insan olabildiğince ve dönüp gölgesine bakamayacak kadar korkaksa? Mükemmelliğine inanacak kadar kibirliyse ya da inanmıyorsa varlığına? Gölge dediğimiz şey aslında ruhumuzsa, işler mi o zavallıya güneş? Yüzleşmeye kimin cesareti var özüyle? Suretlerden kimler sıkıldı peki?

Güneşe gözünü dikip bakamazsın, o bir sır. Ama gölgeler, göremesek de sır değil hiçbirimiz için. Bakmaya karar verip, görmeyi seçtiğimizde karşımızda olabildiğince net her insan. Şu öğrenilmiş çaresizliğimizden arınınca olacak o da anca...

Hem, belki içimizde doğurursak güneşi, gölgemiz beyazlar... Neden olmasın? :)