7 Temmuz 2009 Salı
Ne kadar değişirse değişsin, özünü yitirir mi su? Su olmak isterken ben, özümü yitirmiş olamam elbet. Biliyorum, orada bir yerde susuyor aklı başında yanım! Bıraktığı düşü büyüteceği zamana dek dinleniyor. İzin veriyor ki mor bir rüyadan uyansın önce içindeki yaramaz çocuk...
Maskeli balo ve onun sahte yüzlerinden sıkılan ruhuma bir damla su istedim. Yağmur gibi iniyor şimdi üstüme duygular. Ortalığı sel götürdü, sanki kıyamet... "1. olsun da geleneksel olmasın bu kutlama. Alışırım da yitiririm, çok severim de bırakamam, kaptırırım da toplayamam sonra..." diyecek gibiyken vazgeçtim. Kirlenmekten bile korkmuyorum artık! Madem düştüm bu denize, iyice batacağım bu sefer. Dipte yüzmeyi de öğrenmek lazım sonuçta :)